حدسيات، فرضيات، جعليات

چشم‌انتظارم ببينم در اين باره چه خواهند نوشت: 1) در ايران هزار و چندصد امامزاده هست و همچنان ساخته می‌شود، اما در عراق انگار از اين مكانها وجود ندارد؛ 2) تا همين چند سال پيش در هيچ زمانی سينه‌زنی و عزاداری خونين در بين‌النهرين مطلقاً مجاز و حتی‌ قابل‌تصور نبود.  پس قمه‌زن‌های خونالودی كه در عكس و فيلم می‌بينيم از كجا ياد گرفته‌اند و تغذيه می‌شوند؟ قمه‌‌زدن به فرق كودك خردسال هم جزو فطرت انسان ِ خداجوست؟

”به زر می‌توان لشكر آراستن.“  اگر خيل قمه‌زن‌ها از ايران و با پول ايران ترتيب می‌يابد، پس يعنی كاری كه در ايران جرم است در بصره و بغداد پاداش دارد؟ به اين می‌توان گفت اصولگرايی؟ ممكن است كسانی كه اجازﮤ اين كار را در ايران نمی‌يابند كارناوالهای خونين را در عراق تشويق می‌‌كنند.  با توجه به حجم خونريزی‌ هرروزه در آن سرزمين، چند ليتر كمتر يا بيشتر شايد به چشم نيايد.

فقط چند سال از اعطای قدرت سياسی به شيعه‌های ‌عراق از سوی ارتش آمريكا می‌گذرد و داستانسرايی دربارۀ وقايع اتفاق‌نيفتاده هنوز آسان نيست.  وقتی نسلی‌ جديد به عرصه برسد، خاطرات واقعی رنگ ببازد و فضا آمادﮤ خيالبافی شود، احتمال دارد نخستين كتابها در اين باره چنان تأثيری بگذارد كه بسياری را متقاعد كند شيعيان عراق قرنها در پستوی خانه‌ قمه می‌زدند تا آمادﮤ جهاد شوند و خودشان با كمكهاِيی كه از ايران می‌رسيد ارتش بعث را شكست دادند.

جای تعجب نخواهد بود كشفيات دلبخواهی و به‌اصطلاح اسناد تازه‌ياب با حمله‌های تند به روشنفكران خودفروﺧﺘﮤ ملی‌گرا و مادّي‌گرا شروع شود.  ممكن است برای جاانداختن اين حرفها، به‌رغم مقاومت شديد اهل تسنن، حتی امامزاده تأسيس كنند.

وقايع دو بار عيناً يك جور اتفاق نمی‌افتد اما اگر مايليد ببينيد برخی حرفها و كتابها چطور سر هم شده، و اينكه هويت ملی يا دينی ممكن است به همان اندازه مبتنی بر واقعيات باشد كه نتيجۀ جعليات، با دقت تماشا كنيد و مراقب باشيد: با اولين و دومين سمينار و سخنرانی در بغداد و لندن و جاهای‌ ديگر، رندان حرفهايی قالب خواهند كرد و حتی برخی اهل آكادمی در كشورهايی كه شرايط جديد را ايجاد كردند خواهند پذيرفت تا كشورشان از مسئوليت وقايع خلاص شود.  و وقتی چاخانها به عربی و فارسی ‌ترجمه شد، خر بيار باقلا (يا به گويش اهالی تهرون، باقالی) بار كن.

28 تير 89

ا. ح.